Schatkist vol verhalen: het bijzondere verhaal van Erich Stapersma

Het klinkt als een droom of iets uit een film. Je vindt een schatkist en achter die schatkist blijkt een bijzonder verhaal schuil te gaan. Je opent ‘m, kijkt erin en gaat op ontdekkingstocht. In de rubriek ‘Schatkist vol verhalen’ nemen onze collega’s jou mee in hun meest bijzondere ontdekking als informatiespecialist. We trappen af met Erich Stapersma. Welk verhaal is hem het meest bijgebleven?

Je komt voor je werk op de meest bijzondere plekken. Kun je er een aantal noemen?  

‘’95% van mijn werk is bij gemeentes, maar ik ben ook weleens te vinden bij een ministerie, ziekenhuis of scholenstichting. En: bijna elke dag ben ik op een andere locatie. Je kunt dus wel zeggen dat ik een reizende informatiespecialist ben.’’  

Ik kan mij zo voorstellen dat je als reizende informatiespecialist ook veel bijzondere verhalen tegenkomt. Klopt dat?   

‘’Oh zeker! Dat ik onze geschiedenis erg interessant vind, helpt daar natuurlijk wel bij. In elke opdracht schuilt voor mij een bijzonder verhaal. Zo ben ik op dit moment bij de gemeente Coevorden bezig om een inventaris te maken van de gemeente Dalen, die in 1997 is samengegaan met Coevorden. Het is prachtig om te zien hoe een kleine gemeenschap met een overwegend agrarisch karakter zich ontwikkelde tot een gemeente waarin recreatie en ontspanning de belangrijkste bron van inkomsten zijn.’’ 

Toch, als je moet kiezen: welk verhaal staat dan bovenaan?   

‘’Dan kies ik toch voor het verhaal van de Asser Vrouwen Raad, opgericht in 1975 om vrouwen bewust te maken van hun mogelijkheden in de samenleving, met name hun arbeidspositie. Toen ik de opdracht aannam, kreeg ik twee verhuisdozen vol documenten voor mijn neus geschoven. Ons werd verzocht dit archief toegankelijk te maken, maar wel op een manier die voor het publiek toegankelijk is. Waar begin je dan? Het is net een puzzel. Allereerst zoek ik naar financiële stukken. Begrotingen, jaarrekeningen en vergaderstukken. Vervolgens sorteer ik die en ga ik op zoek naar de statuten. Daarin staan de doelstellingen van een organisatie. Als ik die weet, weet ik wat ik moet bewaren of vernietigen. Kerstkaarten of kopieën uit een magazine bewaarde ik niet, maar wel hun projecten. Een van die projecten was om grotere organisaties door vrouwen te laten besturen. In de jaren ’70 bestond praktisch elk bestuur nog uit witte mannen van rond de vijftig jaar. Hoe zo’n organisatie zich dan langzaam ontwikkelt, is prachtig om te zien.’’  

Wat maakt specifiek dit verhaal voor jou zo bijzonder?  

‘’Het laat zien hoe een maatschappij continu verandert. Vrouwen hebben echt moeten knokken om deel uit te maken van onze samenleving. Dat begon in 1919 met het Vrouwenkiesrecht, nog maar zo’n honderd jaar geleden. Toen de Verenigde Naties (VN) het jaar 1975 uitriep tot het ‘Jaar van de vrouw’, werden in heel Nederland vrouwenraden opgericht. De Asser Vrouwen Raad was de organisatie van waaruit alle activiteiten werden gecoördineerd. In 2000 stopte de raad. Waarom? De doelstellingen waren gerealiseerd. Hoe mooi is dat? Deze organisatie heeft ervoor gezorgd dat de maatschappelijke deelname van vrouwen in en rond Assen in onze maatschappij een flinke duw in de rug heeft gekregen.’’  

Wat zou je zeggen tegen iemand die overweegt om ook informatiespecialist te worden?  

‘’Als je geschiedenis interessant vindt, kom je al een heel eind. Mensen vragen zich weleens af of mijn werk niet saai is. Integendeel. Ik krijg zoveel informatie onder ogen. Dat is allesbehalve saai. Als informatiespecialist breng je een compleet verhaal tot leven. En soms herbergt een opdracht geen bijzonder verhaal, maar is het wel erg belangrijk om met die dossiers aan de slag te gaan. De toeslagenaffaire is daar een goed voorbeeld van. De Belastingdienst heeft zich destijds gebaseerd op foutieve informatie. Als informatiespecialist zorg jij ervoor dat medewerkers hun werk goed kunnen doen en daardoor wél het juiste besluit nemen. Dat geeft veel voldoening.’’